Wie zou me die dag assisteren bij de dochter-moeder sessie? Langzaam liepen we langs de boxen, nauwkeurig de reacties van de paarden monitorend. Moeder en dochter waren overtuigd van het tweespan Conan-Zoë, ik merkte vooral interesse bij Zoë en Fadista. Zonder Conan geen Zoë en dus gingen we van start met dit onafscheidelijke duo. Ik zag wel hoe het zich verder ontvouwen zou. En op dat vervolg hoefden we niet eens zó lang te wachten. Gelijk al tijdens de voorbereidende meditatie zagen de twee pony’s hun kans schoon om onder de draad door te kruipen en voor het wijde sop te kiezen. Na het afronden van de meditatie staarden moeder en dochter onwezenlijk voor zich uit richting de lege bak voor hen. “Ik denk dat we Fadista er maar zullen bij halen”, meldde ik lichtelijk geamuseerd.

De drie paarden leken zich van onze aanwezigheid bitter weinig aan te trekken. Fadista scharrelde bezeten rond op zoek naar ieder minuscuul grassprietje dat ze maar kon vinden, daarbij absoluut geen oog hebbend voor Zoë en Conan, die rustig in en uit de bak laveerden alsof er geen touwtje was dat het veld afbakende. “Als ik kijk naar de paarden, dan lijkt het erop alsof in jullie systeem iedereen zo’n beetje zijn eigen weg gaat.” Er volgde een trieste, ingetogen instemming. “Dat klopt.” On the spot ging Conan door de knieën om zich genoegzaam door het zand te wentelen. “Heeft één van jullie beiden iets of iemand dierbaar verloren waarvan je het verlies nog niet helemaal verwerkt hebt. Mama’s onderlip begon lichtjes te beven. “Mijn mémé”, klonk het benepen. “Ze was als als een moeder voor me. Zij heeft me opgevoed en is drie jaar geleden gestorven.”

Dit leek wel te kloppen met het beeld dat me vooraf geschetst werd. Dochterlief bleek zéér volwassen voor haar leeftijd. Vaak neemt ze een erg harde houding aan tegenover haar mama en durft deze ook wel eens de les te spellen. Onderzoekend verzocht ik haar om zich ruggelings voor haar mama te plaatsen waarop ik de laatstgenoemde de volgende zin liet herhalen: “Ik ben jouw moeder, jij bent mijn dochter. Het is mijn taak om voor jou te zorgen, niet omgekeerd. Dochterlief droeg ik op de volgende woorden te reproduceren: “Ik ben jouw dochter, jij bent mijn moeder. Jij mag voor me zorgen.” Geduldig wachtte ik op het juiste moment, het moment waaruit bleek dat dochterlief haar houding zou verzachten en zich ontvankelijker zou opstellen. Toen uiteindelijk bleek dat dit nog niet onmiddellijk aan de orde was, vroeg ik haar om plaats te nemen langs Fadista’s schouder en haar hoofd ertegenaan te vleien. Nog steeds bleef de overgave uit. Ik besloot mama een halve draai om haar as te laten maken. Ze stond nu met haar rug naar het tafereel gedraaid. Enige momenten verstreken en dan... was daar plots de capitulatie. Geleidelijk aan verzachtte het lichaam van de dochter, gaandeweg het laatste restje strijdvaardigheid meenemend. ‘Ik ben de kleine en er mag voor me gezorgd worden”, verzocht ik haar vriendelijk maar dwingend. De sessie werd veelzeggend afgesloten met het beeld van Fadista die haar letterlijk het hoofd in de plaats van de hand boven het hoofd hield.

Toen ik moeder en dochter even later opnieuw trof, zag ik een compleet andere uitdrukking op het gezicht van het tienermeisje. De bezorgde, bedrukte uitdrukking had plaats geruimd voor een zorgeloze, guitige gloed. En ook mama had een grote evolutie doorgemaakt. Telkens dochterlief toch nog stiekem (dat is het verraderlijke aan patronen, ze sluipen vaak ongemerkt terug binnen) probeerde de les te spellen, repliceerde ze “ik ben de mama, jij bent mijn dochter”. Meer bleek niet nodig te zijn om de verhoudingen opnieuw correct te zetten. De boodschap van de wesp, dewelke gedurende de ganse meditatie rond hen had gehangen, was duidelijk niet in dovemansoren gevallen.

“Voel je oersterk en dicht aanwezig in het middelste van je ruggengraat, van je beenmerg.”                 Stel niet langer uit wat best vandaag zou gebeuren.”

Dit verhaal is gepubliceerd met volledige toestemming en goedkeuring van de betreffende persoon Teneinde de privacy te garanderen heb ik ervoor gekozen om geen namen te vermelden.