Dit was haar allereerste coachsessie met paarden. Deidre is een jonge vrouw, die te kampen heeft met een aangeboren fysieke afwijking. Hierdoor bracht ze de eerste zeven jaren van haar jonge leven noodgedwongen gescheiden van haar ouders door en was ze niet in de mogelijkheid geweest een band met hen op te bouwen. Door middel van coachsessies met paarden wou ze hieraan en aan haar gebrek aan zelfvertrouwen werken. Het lijkt logisch dat deze problemen zich stelden gezien het net in deze eerste levensjaren is dat het basischakra zich vormt. Dit chakra heeft alles te maken met je thuis voelen op aarde,  vertrouwen hebben in het leven en je veilig en geborgen weten in jezelf. Zoals de naam reeds doet vermoeden is dit chakra de basis voor alle andere. Zonder deze stevige fundering kan men zich niet veilig genoeg voelen om te experimenteren met zelfbewustzijn en persoonlijke kracht, de essentie van het derde chakra.

“Paarden boezemen me best wel wat angst in”, vertrouwde ze me die namiddag toe vanaf ze voet zette in de stalgang. “Ooit kreeg ik een trap toen ik achter een paard doorliep.” Bewonderend had ze voor Dino’s box gestaan. “Wat is hij groot! Ik ben eigenlijk wel bang van hem. Maar hij heeft wel een mooie kleur”, voegde ze er vergoelijkend aan toe, als had ze iets goed te maken tegenover hem. “Dezelfde kleur als jouw haren”, merkte ik langs mijn neus weg op. “Die zijn ook mooi.” Ze lachte onwennig. Ik besloot haar - vooraleer aan het echte coachwerk te beginnen - vooreerst even rustig te laten kennismaken met het gegeven paard en de wijze waarop ze communiceren. “Voel je veilig genoeg om te experimenteren met nabijheid en afstand”, gaf ik haar mee. We bevonden ons in Misty’s box. “Ik houd een oogje in het zeil. Als het op de één of andere manier onveilig voor je voelt, mag je gerust achter me springen om te schuilen.” Deze laatste mededeling maakte dat ze zich er al ietwat comfortabeler bij voelde. Desondanks bleef ze nog steeds extreem op haar hoede, opschrikkend van elke kleine beweging, die dit ó zo geduldige en omzichtige paard maakte.

Aan de rand van de bak nam ik Deidre ter voorbereiding mee in een geleide meditatie. Een haast onbegonnen taak gezien de mate van gespannenheid waarin ze zich bevond. Ik besloot het kort te houden en rondde af met het verzoek zich innerlijk te verbinden met haar coachvraag. Samen stapten we de bak in. Misty’s respons was onmiddellijk. We waren nog maar net onder het draadje door gekropen of daar stevende ze al op ons af. Haar directheid beangstigde Deidre dermate dat ik besloot Deidre in beweging te laten komen. “Zou je een plaats kunnen uitkiezen, die voor jou je zelfverzekerdheid voorstelt?” Deidre positioneerde zich zonder aarzelen in het midden van de bak. “Wanneer heb jij je voor de eerste maal onzeker gevoeld?” informeerde ik. “Dat weet ik niet. Ik denk dat ik me altijd al zo gevoeld heb”, repliceerde ze. Intussen liep Misty - net als Deidre, die er ook ietwat verloren bij stond -  onrustig scharrelend rond tot ze bij de waterbak aanbelandde. Drinken stond echter niet echt in haar scenario beschreven. Haar lippen rommelden wat in het koude water zonder daadwerkelijk te drinken. Ze nam er een beetje van in haar mond maar liet het even gauw er ook weer uitlopen. En alsof dat nog niet duidelijk genoeg was, plantte ze ook nog eens haar hoef middenin de kuip. “We zijn hier maar wat aan het aanrommelen zonder echt tot de kern van de zaak te komen”, schoot het door mijn hoofd.

Ik bleef verder zoeken naar een systemisch aanknopingspunt toen Misty zich plots appreteerde om te gaan rollen. Weifelend zocht ze naar dé geschikte plaats. Het was overduidelijk dat ze haarfijn Deidre’s weerhoudendheid aanvoelde. Even leek het erop dat ze vlak langs mij haar plaatsje zou uitkiezen. Maar dan... bewoog ze zich toch richting Deidre. Een kleine, haast onhoorbare zucht ontsnapte aan diens lippen. “Heb je recentelijk of in het verleden iets of iemand verloren waar je nog niet over bent”, informeerde ik. “Ja, één van mijn vrienden...” Ze ratelde aan één stuk door. Ik had moeite om mijn gedachten erbij te houden en als ik naar Misty keek, zag ik dat ook zij er niet meer echt bij was. “Waar gaat dit werkelijk over?” gonsde het prominent binnenin mij. En ook de combi Deidre - Misty leek niet echt van de grond te komen. Bij elke beweging, die Misty maakte, maakte Deidre een spreekwoordelijk en soms zelfs een daadwerkelijk sprongetje zijwaarts. Misty vertaalde deze onrust voortreffelijk door continue de grenzen van afstand en nabijheid af te tasten.

Ik besloot het over een totaal andere boeg te gooien en mezelf als representant van haar mama in te zetten. Daar stonden we dan, recht tegenover mekaar... mekaar taxerend, haast als opposanten. “Mama, lieve mama,...” Ik liet het haar uitspreken ondertussen zorgvuldig eventuele veranderingen in haar houding, stemvolume of -timbre monitorend. Haar blik verzachtte... “Wat voel je nu en waar voel je dat in je lijf?” Ze wees naar haar hart. “Ik was zó bang en voelde me zó eenzaam...” Gehoorzaam herhaalde ze wat ik haar voorzei. “Wat gebeurt er in je lijf?” Ze gaf te kennen dat ze overal spanning voelde, van top tot teen. “En welke emotie voel je?” “Boosheid.” “Je was er niet voor me toen ik je nodig had.” Ze kreeg het niet over haar lippen. “Dat is niet waar. Ze was er wel voor mij”, antwoordde ze met een lichte wrevel in haar stem.

“Mag ik je vasthouden?” verzocht ik. Ze knikte weifelend, niet goed wetende waartoe dit zou leiden. Ik klemde haar stevig in mijn armen, haar hoofd met zachte dwang richting mijn borst geleidend. Hoe bewuster ik me van de spanning in haar lijf werd, des te steviger ik haar  omklemde.  Gaandeweg voelde ik al maar meer haar overgave tot ze zichzelf toeliet om ook het allerlaatste restje weerstand te laten wegvloeien. “Hoe voel je je nu?” “Rustig”, antwoordde ze gezwind. En dan was daar plots op haar kousenvoeten... Misty! De eerste beweging was ingezet. Ook voor haar was het nu veilig genoeg om te gaan voelen.

Terug bij de opstelling met Shleigh- paardjes werd ook daar de miniscule verschuiving duidelijk toen ze haar paardje herpositioneerde tegenover dit van haar mama.

Dit verhaal is gepubliceerd met volledige toestemming en goedkeuring van de betreffende persoon. Teneinde zijn/haar privacy te garanderen heb ik ervoor gekozen om zijn/haar naam te wijzigen.