“Nu weet ik hoe het zit.” Een triomfantelijk glimlachje speelde rond haar lippen. Ze was overtuigd het passende antwoord reeds gevonden te hebben tijdens de mini-opstelling met de Schleich paardjes voorafgaand aan de werkelijke sessie. “Laten we dat dan even checken  bij de paarden”, stelde ik haar voor. Alison is een hulpverlener in opleiding, die het lastig vindt een financiële tegemoetkoming te vragen aan de cliënten, die zij nu reeds ondersteunt.

Aangekomen bij de buitenbak schopte ik gewoontegetrouw mijn teenslippers aan de kant en vervolgde ik blootsvoets mijn weg naar het uiteinde, waar de kudde ons rustig opwachtte. “Mag ik je meenemen in een kleine meditatie?” Het is een ritueel dat ik al wel eens pleeg te gebruiken wanneer ik merk dat iemand té zeer in zijn hoofd zit. We waren nog niet goed en wel begonnen of ze vroeg me of ze ook haar schoenen mocht uitdoen. En of ze dat mocht! Blootsvoets lopen heeft het voordeel dat je veel meer in contact komt met je eigen aarding en op die manier dus ook werkt aan de balans van het basischakra. Dit chakra heeft alles te maken met hoe iemand in het leven staat, of hij/zij zich gewenst voelt maar ook hoe hij/zij staat tegenover materie (bezit, geld).

De allereerste vraag, die ik haar stelde was dan ook of er plaats was voor haar in haar systeem. De kudde verdeelde zich in twee ongelijke delen, 4 tegen 1. “Nee”, verzuchtte ze, “ ik voel me als die ene alleen. Totaal niet gewenst.” Ik nodigde haar uit een plaats in te nemen in de grotere kudde, waarop ze zich zonder aarzelen aan de rand van de groep positioneerde. De kudde reageerde onmiddellijk door zich opnieuw op te splitsen.

De zachte, witte merrie positioneerde zich aan de rand van de bak, het hoofd van ons afgewend. “Wat was er moeilijk uit te houden in jouw systeem?” “Onrechtvaardigheid!” Daar stond ze, strijdlustig haast met de armen defensief voor de borst gekruist. “Ik zou je willen uitnodigen om plaats te nemen langs haar rechterschouder, tegen haar aan te leunen en de volgende zin te herhalen: Ik ben Alison, eerstgeborene van … en …, oudste zus van …”  Haar woorden waren nog niet helemaal koud of de merrie verplaatste op subtiele wijze haar gewicht van haar rechter naar haar linker voorbeen, Alison zo uit balans brengend.

“Wat gaat jou makkelijker af, geven of nemen?” Haar antwoord volgde gezwind alsof het een evidentie was. “Geven.” “Wat is het risico van nemen”, vervolgde ik. Ze stagneerde, zocht een antwoord maar vond er geen. “Wie heeft er een hoge prijs betaald doordat ie genomen heeft?” “Dat… is zonder enige twijfel mijn broer…” Er volgde een onstuitbare woordenstroom, waaruit ik één rode draad distilleerde: geld is een machtsmiddel. Alison had jaren geleden haar enige broer, omwille van onrechtmatig verkregen erfenisgeld en kwaadsprekerij aangaande haar persoon, uit haar familieplaatje gewist. Opnieuw nodigde ik Alison uit om plaats te nemen bij de witte merrie, dit keer zittend aan haar voorbenen. “Geld is gelijk aan onrecht.” Ik liet haar de zin, die intuïtief bij me binnengekomen was uitspreken. “Tja, die komt binnen”, verzuchtte ze.

Tijdens de laatste wereldoorlog was haar overgrootmoeder alleen achtergebleven met twee dochters en een eigen zaak ten laste. Ondanks haar penibele situatie bleek de vrouw het financieel toch behoorlijk goed tot zeer goed te stellen. Bij de bevrijding door de geallieerden kwam uiteindelijk aan het licht dat ze samen geheuld zou hebben met de vijand. Voor deze collaboratie kreeg ze een  gevangenisstraf opgelegd en werd ze uit haar burgerrechten ontzet. Omtrent dit euvel in de familiale geschiedenis werd vooralsnog zéér geheimzinnig gedaan evenals over de oorsprong van de verworven rijkdommen. De last, die hierdoor ongewild op Alisons schouders was beland, plaatsten we door middel van een passend ritueel terug waar hij hoorde.

En met een allerlaatste interventie werd de sessie tenslotte afgesloten. Aan Alison werd gevraagd plaats te nemen op een voor haar passend aanvoelende plaats naast het paard. Ze koos voor de rechterschouder. Opnieuw nodigde ik haar uit tegen de schouder van de merrie aan te leunen, maar dit maal met de volgende woorden: “En nu, neem ik je als mijn broer.” Enkele minuten stonden ze daar, bewegingsloos tegen elkaar aan, totdat Alison zelf het contact verbrak: “En nu… voel ik me gesteund.” Met rechte rug en geheven hoofd wandelde ze blootsvoets naar de ingang van de buitenbak.

Vooraleer ze in haar auto stapte kreeg ze bij wijze van herinnering aan deze sessie de patrijzenveer toegestopt, die ik bij aanvang van de sessie opgeraapt had. De boodschap van patrijs luidt dan ook niet voor niets ‘zelfstandig kunnen werken’ en daarvan... had ze wel meer dan voldoende bewijs geleverd.

Dit verhaal is gepubliceerd met volledige toestemming en goedkeuring van de betreffende persoon. Teneinde zijn/haar privacy te garanderen heb ik ervoor gekozen om zijn/haar naam te wijzigen.