Sedert het voorjaar volgt hij het groeitraject voor hoogsensitieve kinderen. Nog enkele lessen en hij mag zichzelf een ware Unicorn noemen. Die namiddag echter fluistert zijn mama me, alvorens hij de stal betreedt, haastig toe dat hij de laatste tijd echt niet goed in zijn vel zit. “Hij doet enorm lastig tegen mij en tegen zijn zus”, meldt ze. In overleg besluiten we om het voorziene thema van die dag even op de lange baan te schuiven en de voorkeur te geven aan een kind-oudersessie.

Mama en papa zijn al enkele jaren uiteen en de verstandhouding tussen de beiden verloopt niet altijd even vlotjes, hetgeen beide kinderen duidelijk zeer zwaar valt. Voor aanvang van de sessie vraag ik de jongen  om door middel van sleigh paardjes zijn systeem van herkomst voor me op te stellen. Aan de hand daarvan kan ik me meestal al wel een redelijk goed beeld vormen van de mogelijke knelpunten. Waar ik normalerwijze om een kleine toelichting van ‘het probleem’ verzoek, verkies ik dit maal er volledig blank in te gaan. Wel laat ik zoals steeds de kudde zélf beslissen welke van hen zich als mijn co-coach wenst aan te bieden.

Reeds tijdens de geleide meditatie, die ik ter introductie van een sessie houdt, merk ik  dat Dino al volop aanwezig en in contact met het gehele systeem en de daaruit voortvloeiende probleemstelling is. Wanneer ik samen met hen hun ademhaling onderzoek, staat hij vanachter het draadje voluit mee te briesen. En bij het formuleren van de zin ‘kijk eens wie of wat er nog niet vermeld is maar er wel bij hoort’ gaat hij spontaan door de knieën om in het zand te rollen.

Eens de ogen geopend stappen we met z’n drieën onder het draadje door de bak in. Daar staat Dino, de achterhand naar ons toe gericht, schijnbaar gefocust op iets vooralsnog onzichtbaar dat zich buiten de bak afspeelt. “Wie of wat kan of mag (nog) niet gezien worden”, laat ik van mijn tong rollen. Er valt een ongemakkelijke stilte. De jongen heeft zich intussen op de grond gezet en speelt schijnbaar afwezig met de warme, door zijn vingers glippende zandkorrels.  Ondertussen merk ik vanuit mijn ooghoeken dat Dino zich vrij opdringerig gedraagt tegenover de mama. En dus verzoek ik haar vriendelijk even uit de bak te stappen. Het is duidelijk dat dit moment de jongen toebehoort.

“Ik vind mijn zus vervelend.” De zin lijkt hem luchtig te ontglippen maar de continue fixatie op het door zijn vingers wegglippende zand vertelt me een compleet ander verhaal. Als door een wesp gestoken richt Dino zijn volledige aandacht op de jongen. Doelgericht stevent hij op ons af. Net voor ons houdt hij halt en besnuffelt hij met een haast contradictorische tederheid de voeten van het kind. Gelijk leg ik de link met het energetische aspect van mijn werk. “Vertrouw je me?” Hij knikt. Ik verzoek hem languit op zijn rug in het zand te gaan liggen en de volgende woorden uit te spreken: “Ik mag er zijn, ik ben gewenst, het is hier veilig voor me.”

Zijn woorden zijn nog niet volledig koud of Fadista geeft te kennen eveneens te willen deelnemen aan de sessie. Wat zich vervolgens afspeelt is een mini-replica van wat zich ooit tussen beide ouders heeft afgespeeld. Verbluft staan we aan de zijlijn te kijken naar dit complexe spel van aantrekken en afstoten. Beide paardenhoofden bijeen vormen ze een liefdevol hartje. Haast minnekozend beroert Dino Fadista’s voorbeen waarop zij zich met de achterhand naar hem toedraait. Zij loopt weg, hij snijdt haar met de achterhand dreigend de pas af. De opvoering wordt tenslotte beëindigd elk aan één kant, de achterhand naar mekaar gericht. “Herkenbaar voor jou”, informeer ik. Langs me wordt verwoed geknikt. De paarden hebben de moeilijkheden, die beide ouders voor, tijdens en na de scheiding ervaren hebben, vertolkt.

Onder de indruk keren we terug naar de coachruimte om nogmaals de opstelling met Sleigh paarden van de jongen te bekijken. Daar staan ze. Allen netjes op één rij. “Is er iets dat je nog zou willen veranderen?” De jongen schudt het hoofd. “Nee, het is goed zo.” Ik verschuif de paarden naar wat in theorie de systemisch correcte opstelling zou zijn. “Hoe is dit voor jou?” Zijn gezichtje klaart op. Het voelt hardvochtig dit beeld te verstoren maar niettemin ervaar ik het als noodzakelijk. Voorzichtig toets ik af: “Besef je dat dit niet meer mogelijk is?” Zijn antwoord is duidelijk en realistisch, zonder één enkel zweempje van zelfmedelijden. Ik besluit een paar verschuivingen door te voeren en andere mogelijke scenario’s in scène te zetten. Tot tenslotte de jongen het heft in eigen handen neemt. “We zouden het ook zo kunnen doen...” Het onder de aandacht brengen van verschillende mogelijkheden had hem aangespoord oplossingsgericht te denken. Wauw! Wat een wijze knul! Onze beider ogen spreken boekdelen.

Enkele dagen later tenslotte krijg ik bericht van zijn mama dat ze een goed gesprek heeft gehad met de vader. Hij heeft ingezien dat zijn gedrag niet in het bestwil van de kinderen is en gaat akkoord met de regeling die hun zoon tijdens de sessie heeft uitgewerkt.

Dit verhaal is gepubliceerd met volledige toestemming en goedkeuring van de betreffende persoon en zijn/haar mama/papa. Teneinde zijn/haar privacy te garanderen heb ik ervoor gekozen om geen namen te vermelden.